REFUGEE

பிரபாகரனின் தந்தை வேலுப்பிள்ளையின் இறுதிச் சடங்கில் கலந்துகொண்டு திரும்பிய விடுதலைச் சிறுத்தைகள் தலைவர் திருமாவளவனின் பேட்டி தொடர்கிறது.

''பிரபாகரன் தாயாரிடம் வேறு என்ன பேசினீர்கள்?''

''வவுனியாவுக்கு அழைத்து வரப்பட்ட பார்வதி அம்மாளிடம், 'அண்ணனை (பிரபாகரனை) பார்த்து எவ்வளவு நாளாச்சு?' எனக் கேட்டேன். 'ரெண்டு கிழமையாச்சு' என்றார் அவர். ரெண்டு வாரம் என்பதைத்தான் அவர் ரெண்டு கிழமை எனச் சொன்னார். போர் முடிந்து எட்டு மாதங்களாக ராணுவ முகாமிலிருந்த பார்வதி அம்மாள், ரெண்டு கிழமைக்கு முன்பு பார்த்தாகச்

சொன்னதிலிருந்தே அவரது நிலைமை எனக்குப் புரிந்தது. நினைவுத் தடுமாற்றத்தில் அவ்வாறு பேசுகிறாரோ என்று என்னை சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன். ஆனால், அவருக்கு நினைவாற்றல் மிகச் சரியாக இருப்பதை அவருடைய அடுத்தடுத்த பேச்சிலிருந்து உணர்ந்தேன். 'பேரப்புள்ளைகளை சந்திச்சீங்களா... மருமகள் மதிவதனியை பார்த்தீங்களா?' எனக் கேட்டபோது, 'ம்... சந்திச்சேன்...' என்று மட்டும் சொன்னார். பேரப் பிள்ளைகள் சார்லஸ் ஆண்டனி, பாலச்சந்திரன், துவாரகா ஆகியோரின் பெயர்களை வரிசையாக உச்சரித்தார். 'யுத்தம் நடந்து கொன்டிருந்தபோது எங்கே இருந்தீங்க?' எனக் கேட்டேன். என்னை நிமிர்ந்து பார்த்த அம்மா, 'பெரிய யுத்தத்தைப் பத்தித்தானே கேக்கறீங்க... அப்ப நான் இந்தியாவில் இருந்தேன்' என்றார். இதற்கு முன்பு நடந்த 1980-ம் வருடத்திய யுத்தத்தைப் பற்றித்தான் சொல்கிறாரோ என எனக்குத் தோன்றியது. 'அய்யா வேலுப்பிள்ளைக்கு உடம்பு சரியில்லாம இருந்துச்சா...' எனக் கேட்டேன். 'இல்லை... நல்லாத்தான் இருந்தாங்க. எனக்குத்தான் உடம்பு சரியில்லை!' என்று வலது கையை தூக்கிக் காட்டினார். அவரது வலது கையில் விரல்கள் மடங்கி இருந்தன. பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டதைத்தான் அவ்வாறு காட்டினார்.

அடுத்து 'இந்தியாவுக்கு வர்றீங்களா? அல்லது கனடாவுக்கு போறீங்களா?' என்று கேட்டதற்கு... 'எண்ட அய்யாகிட்ட கேட்டுச் சொல்றேன்...' என்றார். அந்த வார்த்தைகளை அவர் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னதால், மறுபடியும் அவரது சுயநினைவை அறிந்து கொள்வதற்காக ஒரு கேள்வியைக் கேட்டேன். அப்போது அவர் சொன்ன பதில் எனக்கு அதிர்ச்சி... 'கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால யாரோ ரெண்டு பேர் வந்தாங்க. அய்யா செத்துப் போயிட்டாங்கன்னு சொன்னாங்க. நான் நம்பயில்ல...' என்று விழிகளை அகல விரித்து ஒரு சில நொடிகள் இமைகளை அசைக்காமல் என்னை வெறித்துப் பார்த்தபடியே சொன்னார். அதற்கு மேல் அவரிடத்தில் என்னால் எதுவும் பேசமுடியவில்லை.''

''பிரபாகரன் தாயாரிடம் உங்கள் செல்பேசியை அளித்து யாருடனோ பேசச் செய்ததாக சில படங்கள் வைத்திருக்கிறீர்களே... அவர் யாரோடு பேசினார்... என்ன பேசினார்?''

''கணவர் இறந்த துக்கத்தில் இருந்த பார்வதி அம்மாளின் மனத்தைத் தேற்றும் விதமாக அவரது கவனத்தை, திசை திருப்ப முயற்சித்தேன். 'திருச்சிக்கு பக்கத்துல ராஜேந்திரன்னு உங்க சொந்தக்காரர் ஒருத்தர் இருக்காரே... அவரை உங்களுக்குத் தெரியுமா?' என்று கேட்டேன். 'ம்... தெரியும்! டாக்டர் ராஜேந்திரனத்தானே சொல்றீங்க?' என்று

படுதெளிவாகக் கேட்டார். 'அவர் உங்க பங்காளியாமே... உங்ககிட்ட பேச ஆசைப்படறாரு... பேசுறீங்களா?' எனக் கேட்டேன். உடனே தலையாட்டினார். நான் ராஜேந்திரனோடு தொடர்புகொண்டு அம்மாவின் காதில் கைபேசியை வைத்தேன். அம்மா தனது இடது கையால் போனை வாங்கி அவரே பிடித்துக்கொண்டு பேசினார். அதுவரை அவரைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த நான் மெள்ள கைகளை எடுத்துக் கொண்டேன். அந்த முனையில் பேசியவரை அடையாளம் கண்டுகொண்டு அவர் தெளிவாக பதில் அளித்தார்.

அப்போது அறைக்குள்ளே வந்த எம்.பி-யான சிவாஜிலிங்கம் 'நேரமாகி விட்டது... கிளம்புவோம்' என்று சொல்ல... நான் அம்மாவிடம் இருந்த தொலைபேசியை வாங்கி தொடர்பைத் துண்டித்தேன். 'ஊருக்குப் போலாமா?' என்று கேட்டேன். 'எங்க வல்வெட்டித்துறைக்குத்தானே...' என்று கேட்டார். 'ஆமாம்... இப்ப நாம எங்கே இருக்கோம்னு தெரியு தாம்மா?' என்றேன். அந்த இடம் வவுனியா என்பது அம்மாவுக்கு தெரியவில்லை.''

''ஏ-9 சாலை வழியாக கிளிநொச்சியைக் கடந்துதானே வல்வெட்டித்துறைக்கு போனீர்கள்? இப்போது அங்குள்ள நிலைமைகள் எப்படி..?''

''வவுனியாவிலிருந்தே வன்னிப்பகுதி ஆரம்பமாகிறது. அன்றைக்கு (ஜனவரி 9) ராஜபக்ஷே வவுனியாவுக்குள் தேர்தல் பிரசாரம் செய்ய வர இருப்பதாக அறிந்தோம். அதனால்தானோ என்னவோ... அங்கு எங்கு திரும்பினாலும் ராணுவப் பொடியன்கள் துப்பாக்கிகளோடு திரிந்துகொண்டிருந்தனர். வீதிகளில் செல்லும் வண்டிகளை மறித்து சோதித்துக் கொண்டிருந்தனர். டெலோ இயக்கத் தம்பி ஒருவரோடு நான் பயணித்த இரு சக்கர வாகனத்தை போகும்போதும் வரும்

போதும் மறித்து, விசாரித்தனர். மாணிக் ஃபார்ம் முகாமிலிருக்கும், மக்களும் வவுனியா முகாமிலிருக்கும் மக்களும் அனுமதி பெற்று, வவுனியா கடை வீதிகளுக்கு வந்து போவது உண்டாம். அன்றைக்கு ஏராளமான மக்களை நகர வீதிகளில் பார்க்க முடிந்தது. தமிழ்நாட்டில் இருப்பதைப் போல அங்கும் சுவரொட்டி, டிஜிட்டல் கலாசாரங்களை பல இடங்களிலும் காண முடிந்தது. ராஜபக்ஷேவின் படம் வரைந்த பெரிய பெரிய சுவரொட்டிகளும், டிஜிட்டல்களும் நிறைய வைக்கப்பட்டிருந்தன. அதைப் பார்த்து வவுனியாவில் ராஜபக்ஷேயின் ஆதிக்கமும், ராணுவத்தின் ஆதிக்கமும் கொடி கட்டிப் பறந்ததை கண்டு, அதிர்ச்சி அடைந்தேன். மிகப்பெரும் படுகொலைகள் செய்த ராஜபக்ஷே துளியும் குற்ற உணர்ச்சியோ, அச்சமோ இல்லாமல் தமிழர்களின் பகுதிக்கு வர முடிகிறதே என்றும் வியப்படைந்தேன். வவுனியா நகரத்தைக் கடந்து ஓமந்தை புளியங்குளம் வழியாக முறிகண்டி எனும் இடத்தை அடைந்தோம். அங்கு பிரபலமான பிள்ளையார் கோயில் ஒன்று உள்ளது. அங்கே தேநீர் அருந்துவதற்காக வண்டியை நிறுத்தினோம். அந்தப் பகுதியே அடையாளம் தெரியாத அளவுக்கு உருக்குலைந்து கிடந்தது. கட்டடங்கள் எல்லாம் இடிந்து தரைமட்டமாக்கப்பட்டிருந்தன. கோயில் மட்டும் எந்த பாதிப்பும் இல்லாமல் அப்படியே இருந்தது. ஆண்களும், பெண்களும், குழந்தைகளும் தேங்காய் உடைத்து கற்பூரம் கொளுத்தி சாமி கும்பிட்டபடி இருந்தார்கள். பிள்ளையாருக்கு முன்பாக ஆளாளுக்குப் போடும் கற்பூரக் கட்டிகள் தீப்பற்றி திகுதிகுவென எரிந்து கொண்டிருந்தன. 'வாழ் விழந்து நிற்கும் எங்கள் நெஞ்சமெல்லாம் இப்படித்தான் எரிந்து கொண்டிருக்கின்றன!' என அங்கு வந்த தமிழ் மக்கள் சாட்சியம் அளிப்பதை போல அந்த கற்பூர நெருப்பு காட்சி அளித்தது.

நானும் அந்த நெருப்பை தொட்டுப் பார்த்தேன். அங்கே என்னை அடையாளம் கண்டு கொண்ட இளைஞர்களும், பெண்களும் என் கைகளைக் குலுக்கி 'வல்வெட்டித்துறைக்கு போறீங்களா?' என்று கேட்டனர். 'எங்களுக்காக இனி என்னதான் செய்யப் போறீங்க?' என்றவர்கள், கடைகளில் எழுதப்பட்ட சிங்கள எழுத்துகளைக் காட்டி, 'பார்த்தீங்களா... சிங்கள ஆதிக்கத்தை?' என்று சுற்றுமுற்றும் பார்த்துக்கொண்டே பேசினார்கள். சிங்கள ராணுவத்தினர் யாராவது கவனிக்கிறார்களா என்ற அச்சத்துடன் பேசினார்கள். ஒரு சிலர் தம் செல்போன்களில் என்னோடு சேர்ந்து படம் எடுத்துக் கொண்டார்கள். வெறுமையும் விரக்தியும் அவர்களது கண்களில்! அங்கிருந்து சில நிமிடங்களில் எமது பயணத்தைத் தொடங்கினோம். கொஞ்ச தூரத்தில் கிளிநொச்சி வந்துவிட்டது. ஏ-9 சாலையின் இரு மருங்கிலும் ராணுவத்தின் ஆக்கிரமிப்புகளைக் கண்டு விவரிக்க முடியாத வேதனைகளுக்கு ஆளானேன்.''

''புலிகளின் தலைநகராக விளங்கிய கிளிநொச்சி எப்படி இருக்கிறது?''

''சிங்களக் காடையர்களின் ஆக்கிரமிப்பால் முற்றிலுமாக உருக்குலைந்து கிடந்தது அந்த உன்னத நகரம். 57, 58 ராணுவப் படையணிகளின் தலைமையிடங்கள் கிளிநொச்சியில்தான் அமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. புலிகளின் நிதித் துறை, நீதித் துறை, கல்வித் துறை, காவல் துறை போன்றவற்றின் தலைமை அலுவலகங்கள் எல்லாம் ஏ-9 சாலையின் இரு மருங்கிலும் இருந்தன. இப்போது அதற்கான எந்த அடையாளமும் இல்லை. ஏராளமான கட்டடங்கள் இடித்து நொறுக்கப்பட்டிருந்தன. எங்கு பார்த்தாலும் சிங்கள எழுத்துகளாலான அறிவிப்புப் பலகைகள், பதாகைகள்... கொழும்பு நகரத்தில்கூட சிங்களம், தமிழ், ஆங்கிலம் என்று மூன்று மொழிகளிலும் அறிவிப்புகளைக் காண முடியும். ஆனால், கிளிநொச்சி முழுவதுமே சிங்கள மயமாக்கப்பட்டு விட்டது. பெட்டிக் கடைகள், தேநீர் கடைகள், சிற்றுண்டி விடுதிகள், பெட்ரோல் டீசல் பங்குகள் எல்லாமே சிங்கள ராணுவத்தினரால் நடத்தப்படுகிறது. தமிழும் தமிழனும் ஆட்சி செய்த அந்த மண்ணில், இப்போது சிங்களமும் சிங்கள ராணுவமும் ஆதிக்கம் செய்வதைப் பார்த்தபோது, இவற்றை எல்லாம் எப்படி, எப்போது மீட்க முடியும் என்று எண்ணி எனக்குப் பெருமூச்சுதான் வந்தது. வண்டியை மெள்ள ஓட்டும்படி கேட்டுக்கொண்டு கிளிநொச்சியின் இரு புறங்களையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டே போய் 'பரந்தன் சந்திப்பு' எனும் இடத்தில் நின்றோம்.

'மதிய உணவு ஏதாவது சாப்பிடலாம்' என்று செல்வம் அடைக்கலநாதன் ஒரு கடைக்கு அழைத்துப் போனார். ராணுவத்தில் உள்ள சிங்களப் பொடியன்கள்தான் அந்த கடைகளில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அந்தக் கடைக்கு முன்னால் மட்டும் சிங்களத்திலும் தமிழிலும் எழுதப்பட்டிருந்தது. அந்தத் தமிழைப் படித்ததும் எனக்கு சிரிப்புதான் வந்தது. 'சோறு சாப்பிடுங்க' என்று எழுத நினைத்து, 'சோரு சாப்புங்க' என்று தமிழையும் கொலை செய்து வைத்திருந்தார்கள். அந்தச் சந்திப்பில் ஒரு பீடம் இடிக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த இடத்தைப் போய்ப் பார்த்தோம். பீடத்தை அவர்களால் முழுமையாக அகற்ற முடியவில்லை. ஆனால், அது அடையாளம் தெரியாத அளவு தகர்க்கப்பட்டிருந்தது. அங்கு நின்றுகொண்டிருந்த சிங்களப் பொடியனிடம், 'இது ஏன் இடிக்கப்பட்டுள்ளது' என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர்கள் சிங்களத்தில் சொன்னது விளங்கவில்லை. அப்போது என்னோடு வந்த சிங்களம் தெரிந்த தமிழ் நண்பரிடம் அவனை விசாரிக்கச் சொன்னேன். அது புலிகள் கட்டிய ஒரு நினைவிடம் என்றும், அதை ராணுவம் இடித்து விட்டது என்றும் அந்த சிங்களப் பொடியன் சொன்னான். அந்தளவுக்கு அங்கே தமிழர்கள் வாழ்ந்ததாகவோ, புலிகள் இருந்ததாகவோ எந்த ஓர் அடையாளமும் இல்லாத அளவுக்கு வெறித்தனமாக அனைத்தையும் சிதைத்துள்ளனர்.''

''விடுதலைப் புலிகளின் அனைத்து வரலாற்றுச் சிறப்புகளும் அடியோடு அழிக்கப்பட்டு விட்டதா?''

''ஆமாம். நாங்கள் ஆனையிறவுக்குப் போனபோது அந்த அழிவை வலுவாக உணர முடிந்தது. புலிகளின் சாதனைகளுக்கு அடையாளமாக சிங்கள ராணுவத்திடம் கைப்பற்றிய பீரங்கி ஒன்று ஆனையிறவுக்கு சற்று முன்னதாகவே பொதுமக்களின் பார்வைக்கு ஏற்கெனவே புலிகளால் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த இடம் வந்ததும் வண்டியை நிறுத்தி, இறங்கிப் போய்ப் பார்த்தோம். அந்த பீரங்கி, பீடத்தில் இருந்து தரையில் இறக்கப்பட்டிருந்தது. அங்கே வருவோர் போவோர் எல்லாம் நின்று படமெடுத்துக் கொண்டிருந்தனர். நாங்களும் படம் பிடித்துக்கொண்டோம்.

பின்னர் அங்கிருந்து நகர்ந்து ஆனையிறவைத் தொட்டோம். புலிகளின் விடுதலைப் போர் வரலாற்றில் ஆனையிறவு மீட்சி என்பது இமாலய சாதனை! சாலையின் இரு மருங்கிலும் கடல்நீர் சூழ்ந்துள்ளது. அந்த மாலைப் பொழுதில் அந்தப் பகுதி அப்படி ஒரு கண்கொள்ளாக் காட்சியாக இருந்தது. அதை என்னால் ரசிக்க முடிய

வில்லை. ஏனென்றால், ஆனையிறவின் ஒரு முனையில் மிகப் பிரமாண்டமான முறையில் பல கைகள் இலங் கையை தாங்கிப் பிடிப்பதைப் போல ஒரு மாபெரும் நினைவுச் சின்னம் எழுப்பப்பட்டிருந்தது. அதைப் பார்க்கப் பார்க்க எனக்கு அடிவயிறெல்லாம் பற்றி எரிந்தது. அந்த நினைவுச் சின்னத்தை தாங்கிப் பிடிக்கும் கைகள் இந்தியாவின் கைகளாக, குறிப்பாக காங்கிரஸின் கைகளாக எனக்குத் தெரிந்தன!

அந்த நினைவுச் சின்னத்தையும், குறிப்பாக இலங்கையை தாங்கிப் பிடிக்கும் அந்தக் கைகளையும் உடைத்தெறியும் நாள் வராதா? என்ற வேதனை என்னைத் திணறடித்தது.

கொடிகாமம் கடந்து சாவகச்சேரிக்கு முன்னதாக நெல்லியடி வழியாக பருத்தித்துறை சாலையைப் பிடித்து வல்வெட்டித்துறையை அடைந்தோம். ஏ-9 சாலை மட்டுமல்ல, இந்தப் பாதையும்கூட அங்குலம் அங்குலமாக ராணுவத்தினரின் ஆக்கிரமிப்புக்களையும், கெடுபிடிகளையும் காணமுடிந்தது. ஒட்டுமொத்தத்தில் புலிகள் நிறுவிய ஈழம் சிங்களமயமாகவும் ராணுவ மயமாகவும் ஆக்கப்பட்டிருந்தது.''

புலிகளின் தற்போதைய நிலை... பொட்டு அம்மான் சர்ச்சை குறித்த கேள்விகளுக்கு திருமாவளவனின் பதில் அடுத்த இதழில்...

கணவரின் சடலத்துக்கு அருகே கதறிய பிரபாகரன் தாய் ''தம்பி உயிரோடு இருக்கிறார்... கனடாவில் என்னை சந்திப்பார்!''